Abstract:

Her metnin kendi içinde bir dinamiği vardır ve karakterler metin içinde koşuşturur. Bu aynı zamanda metnin ritmini belirleyen bir şeydir. Doğu’dan Uzakta romanında bu ritim başkarakter Adam üzerinden sağlanmıştır. Adam, olay örgüsünün hem yaşayanı hem de ikinci anlatıcısı konumundadır. Romanda gitme/gelme, unutma/hatırlatma arasında gidip gelen göç deneyimi başkarakter Adam’ın tuttuğu iç hesaplaşmaların yoğun bir biçimde yaşandığı günlük aracılığıyla okuyucuya aktarılmıştır. Böylece gitme, kalma ve dönme arasında gidip gelen göç anlatısının kaydı tutulmuştur. Bu makalede de başkarakter Adam’ın günlüğünden yola çıkarak Âmin Maalof’un Doğu’dan Uzakta adlı romanında göç deneyimi tartışmaya alınmıştır.  Makalede göçle birlikte gelen imgeler ve eylemlilikler bütününe; insanın kendine dönüşüne, kaygılarına, kayıplarına, kazanımlarına, mekânlar arasındaki yolculuğuna odaklanılmıştır. Tanıklık, kaygı, yitim ve ölüm kavramlarından hareketle göç ve mekân arasındaki ilişki incelenmiştir. Baş mekân olarak ‘ev’ tartışmada merkezi bir konuma yerleştirilmiş,  buna bağlı olarak ‘ev’den kopuş/ ‘ev’e dönüş imgeleri mekânın kaybı ve yeniden üretimi aracılığıyla tartışılmıştır.

Keywords: