Özet:

Appiah’a göre yabancıları dışlayan katı bir ulusalcı anlayıştan da kendi yurttaşlarını ve yakınlarını başka herkesle aynı kefeye koyan katı bir kozmopolitanizmden de kaçınıp bir orta yol bulmak mümkündür. Appiah bunlar arasında bir tercih yapmanın yersiz olduğunu ve evrensel insani özümüz ile özel ilişkilerimizden ve aidiyetlerimizden kaynaklanan yerelliklerimizden aynı anda faydalanan bir yaklaşım geliştirebileceğimizi söyler. Onun kısmi ya da yurtsever kozmopolitanizm olarak adlandırdığı bu yaklaşımının iki ana ilkesi vardır. Bunlardan ilki ötekilere karşı yükümlülüklerimizn olduğu anlamına gelen evrensele duyulan kaygı; ikincisi, tekil, somut insan hayatına duyulan saygı ve ilgiyi ifade eden meşru farklılıklara saygıdır. Bu iki ilke çerçevesinde ortaya konan kozmopolitan yaklaşımın ereği ise ona göre söyleşidir. İnsanlık tarihini sürekli ötekiyle kurulan ilişkinin tüm kimlik ve kültürleri melezleştirdiği bir küreselleşme tarihi olarak alan Appiah açısından söyleşi salt gerçek anlamında alınmaz, ona göre bir sanat eseri okumak, turistik bir gezi yapmak gibi başka kültürlerle kurulan ilişkiler de birer söyleşidir. Söyleşinin ana hedefi ise konsensüs ya da uzlaşma değil alışmadır. Alışma kavramı birbirimizin farklılıklarını, bu farklılıklara aktif olarak ilgi de duymak suretiyle tolere etmeyi ifade eder. Bunun yolu Appiah’a göre aynı etnik kültürü ya da değerleri değil aynı politik kültürü paylaşmaktır. Söz konusu politik kültür liberal demokratik devlet ve onun kurumlarına duyulan bağlılığı ifade eder.

Anahtar Kelimeler: