Özet:

Aristoteles’e göre, insanın üç tür etkinliği vardır: teorik (bilgi arayan), pratik (davranış düzenleyen) ve üretici(ürün ortaya koyan). Bunlardan ikincisi olan pratik etkinlik etik alanındadır. Aristoteles etiği bir bütün olarakDoğa alanının bir ideale doğru gidiyor göründüğünü; insanların da insan için en yüksek bir ereğe doğru gittiğine işaret ediyor. İnsanın yöneldiği şey onun için nihai iyi, doğasının mükemmelliği, olanaklarının gerçekleşmesi, eudaemonia ya da mutluluktur. Bu tüm erdemli yaşamda amaçlanan en yüce iyidir. Buna aklın yaşamda egemen kılınmasıyla erişilir ve akıl tüm her şeyde orta olanı öğütler. Her spesifik erdem iki aşırılık arasındaki orta olandır; buna göre, cesaret korkaklık ve çılgınlık arasında bir orta olandır. Bu noktada, insanların sorumlu varlıklar olduğu; seçimler yapmak ve yaşamlarını düzenlemeleri gerektiği olgusu önem kazanır. İnsanlar özellikle hazlar konusunda rasyonel bir tutum sergilemeli ve en iyi olanları seçerek onları kendilerine uygun bir yerde tutmalıdır. Bu bağlamda, Aristoteles yaşam için vazgeçilmez olan dostluk üzerine muhteşem bir tartışma başlatır. Dostluk da ruhun bir tür etkinliğidir ve erdemi işaret eder. İmdi,Aristoteles etiği temelde doğalcıdır; buna göre, insani iyi insan doğası tarafından belirlenip tanımlanır. Aristoteles insanlar için iyi olanı tanımlarken insanın gerçekte doğal olarak aradığı şeyin mutluluk olduğu kabulünden yola çıkar. İşte bu çalışma, Aristoteles’in eğitim felsefesini serimleme işine girme çabasıdır zira onun eğitim görüşü büyük ölçüde onun etik ilkeler ve erdem anlayışına dayanmaktadır.

Anahtar Kelimeler: