Özet:

Kırsal kalkınma sadece Türkiye’nin değil tüm gelişmekte olan ülkelerin ortak sorunu durumundadır. Bu sorun ekonomik performansın düşük kalmasına sebebiyet verdiği gibi, toplumsal huzuru da önemli düzeyde negatif etkilemektedir. Yoksulluğun kırsalda kente nazaran daha yaygın olması, kırdan kente göç olgusu, yaşam memnuniyet düzeyinin düşüklüğü, eğitim ve sağlık altyapısının yetersizliği kırsal kalkınma konusunda atılması gereken birçok adımın olduğunu göstermektedir. Bu araştırma Türkiye’de 2000 yılı sonrasında uygulanan kırsal kalkınma politikalarının kırsalın kalkınmasına ne derece etki ettiğini tespit ederek, kırın kalkınmasına ivme kazandırmak için bu politikaların tasarlanması ve uygulanması sürecine yönelik yapılması gereken değişikliklere işaret etmek amacıyla yapılmıştır. Çalışmada kırsal kalkınma politikaları göç, yoksulluk, gelir dağılımı, kişi başına Gayri Safi Yurtiçi Hasıla payları, işgücü verileri, Sosyo-Ekonomik Gelişmişlik Endeksi, illerde yaşam endeksi ve yaşam memnuniyetini kapsayan kriter grubu üzerinden analiz edilmiş ve kırın kente nazaran çok daha dezavantajlı bir durumda olduğu ortaya konulmuştur. Kırsal ve bölgesel kalkınma konusunda daha etkili politikaların oluşturulabilmesi, Türkiye’nin politika oluşturma sürecinde yukarıdan aşağıya (top down) yaklaşımı yerine aşağıdan yukarıya (bottom up) yaklaşımını benimsemesini, yereldeki kurumların beşeri kapasitelerini, yetkilerini ve bütçelerini artırmasını zorunlu kılmaktadır.

Anahtar Kelimeler: