Özet:

Dresden ve Vatikan’da olmak üzere iki nüshası bulunan, yalnızca bir düşünce biçimini yansıtmakla kalmayan fakat aynı zamanda folklorik unsurları bünyesinde yoğun olarak barındıran Dede Korkut Hikâyeleri bir geçiş döneminin ürünüdür. Nitekim, genel olarak destan kültüründen, halk hikâyeciliği kültürüne geçişin bir örneği olarak gösterilen eser, bu özelliğinin yanında, aynı zamanda dinî, tarihî ve sosyolojik geçişin bir örneği olarak okunabilir. İslamî kültürün ve mitolojiye, ritüellere dair unsurların henüz birbirinin içinden tam hatlarıyla ayrılmadığı, İslamî davranışlar görülürken aynı zamanda İslamiyet’e aykırı denilebilecek uygulamarın ve ifadelerin görülmesi, söz konusu durumun belirgin bir örneği olarak fark edilebilir. Bu özelliklerinin yanında Dede Korkut Hikâyeleri, modern romanda görülen tekniklerden bir çoğunu barındırarak edebî olarak da kendini bir üst seviyeye daha söz konusu dönemde taşımıştır. Bu tekniklerden birisi de Türk Edebiyatı’nda yoğun olarak ilk kez Recaizade Mahmut Ekrem tarafından 1886’da kullanılan iç konuşma tekniğidir Bu çalışmada Dede Korkut Hikâyelerinde kullanılan iç konuşma tekniğine yer verilmiştir. Böylelikle varılmaya çalışılan sonuç, bir tekniğin, ideolojinin, yöntemin ya da dönemsel özelliklerin sistematize edilmeden önce de varlıklarını sürdürdükleri ve iç monolog/konuşma tekniğinden yola çıkarak Dede Korkut Hikâyeleri’nin kanıtlanmış hem edebî hem de folklorik önemini bu çalışmada da tekrar vurgulamaktır.

Anahtar Kelimeler: