Özet:

Müslümanın hem maddî hem de manevî hayatını besleyen ayet ve hadisler, İslâmî ilimlerin de temel referansı durumundadır. Bu ilimleri besleyen özellikle hadislerin otantikliği meselesi, kişinin öğrendiği veya yaşadığı İslam’ın keyfiyeti hususunda büyük önem taşımaktadır. Binaenaleyh gelişen ilimlerin sınırları belirginleşmeye başladıktan sonra kullanmış oldukları hadisler de tartışılmaya başlanmıştır. Hz. Peygamber’in vefatından kısa bir süre sonra ilk nüveleri ortaya çıkmaya başlayan, zamanla teşekkül ederek sistemleşen ve İslâmî ilimler içerisinde Müslümanların manevî yaşantısınıfazla konu edinen Tasavvuf ilmi, şüphesiz çok fazla hadise yer vermektedir. Ancak kullandıkları hadisler açısından çeşitli eleştiriler alan Tasavvuf, yer yer haksız tenkitlere maruz kalabilmiştir. Makalede, XIII. asır Selçuklu Anadolu’sunda sûfî kimliği ile öne çıkan ve günümüzde tasavvuf denince ilk akla gelen birkaç isimden biri olan Mevlânâ Celâleddin er-Rûmî’nin eserleri çerçevesinde hadis kullanımı tespit edilmeye çalışılacaktır

Anahtar Kelimeler: