Görüntüleme
11
İndirme
1
Sanat, günümüz toplumsallığının kriz durumlarında, norm dışı düşünme ve davranma, verili gerçeklikte kısa devreler yaratma, statükoyu sarsarak hakikati yeniden ele geçirme imkanları sağlayan bir eyleme halidir; bir sıçramadır. Sanata erişimin ve sanatın sürdürülebilirliğinin gündelik eylemlerimizle gerçekleşebilmesinin imkanlarını araştırmak, diyalog temelli, ilişkisel ve beden odaklı, deneyim üreten pratiklerle mümkündür. Canlı sanatın deneyimlenmesi, arşivlenmesi ve geleceğe aktarılması ekseninde performans ve onun dokümantasyonu ikili bir karşıtlık içinde değil karşılıklı bir oluş içindedirler ve ancak bu yaklaşımla ele alındıklarında potansiyelleri açığa çıkmaya başlar. Bu makalede, post-performans kavramı ve belgeleme eyleminin performatifliği konusu, canlılık kavramının sinirbilim ve tıptaki gelişmelerle dönüşmesi bağlamında canlı sanatın yeniden düşünülmesi için araçsallaştırılarak, üç sanatçının tekrar pratikleri üzerinden ele alınacaktır. Radikal yaklaşımlarıyla sanatın sürece dayalı bir pratik olarak kavranmasına önemli katkıları olan Tino Sehgal, Lygia Clark ve Douglas Davis’in çalışmaları ekseninde birey ve toplum, organizma ve çevresi, birbirini dönüştüren, birbirine dolaşık eylemler ve oluşlarla birlikte karmaşık bir süreç olarak ele alınırken, maddesel–maddesiz, gerçek–kurgu, doğa–kültür, teori–pratik, beden–söylem, dijital–analog, sanat–sanat olmayan gibi ikiliklerin ötesine geçebilmenin potansiyelleri, Elizabeth Grosz’un yorumuyla Nietzsche ve Bilginin Koreografisi’ne başvurularak tartışılacaktır.
Art is a state of action in the crisis of today’s socialism, which is an out-of-normal thinking and behavior, the creation of short cycles in the given reality, the possibility of regaining the truth by shaking the statue; it is a jump. To explore the possibilities of access to art and the sustainability of art can be achieved with our daily actions, it is possible with dialogue-based, relationally and body-oriented, experience-producing practices. In the axis of experience, archiving and transferring to the future of live art, performance and its documentation are not in a bilateral contradiction, but in mutual form, and only when addressed by this approach, their potential begins to reveal. In this article, the post-performance concept and the performance of the documentation action will be discussed through the re-practices of the three artists, by means of the re-thought of living art in the context of the transformation of the concept of vitality with developments in neuroscience and medicine. In the work axis of Tino Sehgal, Lygia Clark and Douglas Davis, who have contributed significantly to the understanding of the art as a process-based practice with their radical approaches, the individual and society, the organism and the environment are treated as a complex process, transforming each other, along with circular acts and formations, the potential of transcending the dualities such as material-free, real-fiction, nature-cultural, theory-practical, body-speaking, digital-analogue, art-non-art will be discussed by Elizabeth Grosz’s interpretation of Nietzsche and the Koreography of Knowledge.
Dergi Türü : Uluslararası
Makale Detay 
Benzer Makaleler
PDF Görüntüle
Dergi Bilgisi
Eseri Dinleyin
Alıntı Yap
Bu Sayfayı Yazdırın
Paylaş
Mendeley
