Atıf Sayısı
1
Görüntüleme
61
İndirme
24
Adalet ve Kalkınma Partisi (AKP) döneminde Türk dış politikasının seyri pek çok araştırmaya konu olmuştur. Bu araştırmalar genellikle, bu dönem dış politikasında Ortadoğu’yla olan ilişkilerde bir artış ve bu ilişkilerde özellikle yumuşak güç kullanımına bir kayış olduğunu iddia etmektedirler. Bu araştırmaların temel savları ve bu savları destekleyen kanıtlar ikna edici olsa da Türkiye’nin dış politikasındaki değişimi sistematik ve bütüncül şekilde göstermekten uzak görünmektedir. Bu çalışmanın amacı AKP iktidarı döneminde Türkiye’nin Ortadoğu politikasında meydana gelen değişimin boyutları konusunda iddia edilen temel savları ampirik olarak test etmektir. Bu doğrultuda Türkiye Büyük Millet Meclisi’nde 1984 ve 2015 yılları arasında onaylanan uluslararası antlaşmalar imzacı taraflar, konu ve içerik bakımından kodlanmış ve literatürdeki dört temel hipotez bu orijinal veri seti kullanılarak test edilmiştir. İlk olarak, çalışmada AKP hükümetiyle birlikte Ortadoğu ülkeleriyle olan ilişkilerde bir yükselme olup olmadığı irdelenmiştir. Ardından, sert güç kullanımından yumuşak güç kullanımına bir kayma olup olmadığı araştırılmış ve varsa hangi yumuşak güç aracının daha çok kullanıldığı ampirik olarak gösterilmiştir. Son olarak, Türkiye’nin Ortadoğu bölgesine yönelik politikasında farklı AKP hükümetleri boyunca dönemsel bir değişim olup olmadığı ortaya konulmuştur. Çalışmanın bulguları literatürde var olan hipotezleri kısmı olarak desteklemektedir. İlk olarak, veriler, AKP döneminde Ortadoğu ülkeleriyle ilişkilerde sayısal olarak bir artışı işaret ediyor olsa da bu artışın diğer bölgelerle olan ilişkilerle orantılandığında birinci ve ikinci AKP hükümetlerinin birinci ANAP hükümetinin gerisinde kaldığına işaret etmektedir. İkinci olarak veriler, literatürün iddia ettiğinin tersine sert güç kullanımında bir azalmaya veya yumuşak güç kullanımında bir artışa işaret etmemektedir. Aksine ikinci ve üçüncü AKP dönemlerinde güvenlik konularıyla ilgili yapılan antlaşmalarda belirgin bir artış göze çarpmaktadır. Üçüncü olarak, Ortadoğu ülkeleri ile imzalanan antlaşmaların analizi ekonomi içerikli antlaşmalarda bir artış olmadığını ama enerji, çevre, eğitim ve kültür gibi başka yumuşak güç araçlarının AKP’nin iktidara gelişi ile birlikte baskın hale geldiğini göstermektedir. Dördüncü olarak, veriler incelendiğinde, AKP dönemi Türkiye’nin Ortadoğu politikasında bölgedeki uluslararası örgütlerle olan işbirliği giderek artan bir yön gözlemlense de, önceki tüm hükümet dönemlerinden daha yüksek seviyede olmadığı görülmektedir.
Turkish foreign policy under AKP incumbency has been studied by a great number of scholars. These studies have mostly argued that there has been an increase in the relations of Turkey with the Middle East countries and a shift towards soft power policies in these relations. Although the main arguments of these studies and their evidence are persuasive, they seem far from providing a systematic and uniform account of this change. The aim of this study is to fulfill this gap by testing the existing arguments on Turkey’s Middle Eastern foreign policy under the rule of the AKP. In this regard, we test four key hypotheses by using the international agreements approved by the Turkish Grand National Assembly (TGNA) between the years 1984 and 2015. First, by looking at the signatory parties to these agreements we show whether there has been an increase in Turkey’s relations with the Middle East countries under the rule of the AKP. Second, by looking at the content of these agreements we investigate whether there has been a shift from using hard power to soft power mechanisms. By comparing all these factors across all governments that were in power since the 1980s we do not only empirically show to what extent Turkey’s Middle Eastern foreign policy under the AKP government differs from the previous governments but also present the change in the level of activism and the use of foreign policy mechanisms across different AKP governments. The results of the study partly confirm the hypothesis present in the literature. First, although the data sign a quantitative increase in the relations with Middle Eastern countries when proportioned with the relations with other regions, it signals that the first and second AKP governments fall behind the first ANAP government. Second, in contrast to the arguments of actual studies, the data does not indicate a decrease in the use of hard power or increase in soft power policies. Contrary, a considerable increase can be observed in security issues during the second and third AKP governments. Third, the analysis of agreements signed with Middle Eastern countries indicates no increase in the economy but an increase in energy, environment, education, and culture related agreements. Finally, although the analysis of the data shows an increasing trend in the relations with the international organizations during the AKP era, its magnitude is not higher than the previous governments.
Turkish foreign policy under AKP incumbency has been studied by a great number of scholars. These studies have mostly argued that there has been an increase in the relations of Turkey with the Middle Eastern countries and a shift towards soft power policies in these relations. Although the main arguments of these studies and their evidence are persuasive, they seem far from providing a systematic and uniform account of this change. The aim of this study is to fulfill this gap by testing the existing arguments on Turkey’s Middle Eastern foreign policy under the rule of the AKP. In this regard, we test four key hypotheses by using the international agreements approved by the Turkish Grand National Assembly (TGNA) between the years 1984 and 2015. First, by looking at the signatory parties to these agreements we show whether there has been an increase in Turkey’s relations with the Middle Eastern countries under the rule of the AKP. Second, by looking at the content of these agreements we investigate whether there has been a shift from using hard power to soft power mechanisms. By comparing all these factors across all governments that were in power since the 1980s we do not only empirically show to what extent Turkey’s Middle Eastern foreign policy under the AKP government differs from the previous governments but also present the change in the level of activism and the use of foreign policy mechanisms across different AKP governments. The results of the study partly confirm the hypothesis present in the literature. First, although the data signals a quantitative increase in the relations with Middle Eastern countries when proportioned with the relations with other regions, it signals that the first and second AKP governments fall behind the first ANAP government. Second, in contrast to the arguments of actual studies, the data does not indicate a decrease in the use of hard power or increase in soft power policies. Contrary, a considerable increase can be observed in security issues during the second and third AKP governments. Third, the analysis of agreements signed with Middle Eastern countries indicates no increase in the economy but an increase in energy, environment, education, and culture related agreements. Lastly, although the analysis of the data shows an increasing trend in the relations with the international organizations during the AKP era, its magnitude is not higher than the previous governments.
Dergi Türü : Uluslararası
Makale Detay 
Atıf Yapanlar
Benzer Makaleler
PDF Görüntüle
Dergi Bilgisi
Eseri Dinleyin
Bu Sayfayı Yazdırın
Paylaş
Mendeley
