Abstract:

1475 sayılı İş Kanunu, esnekleşme sonunda ortaya çıkan yeni istihdam türlerine, dolayısıyla da geçici iş ilişkisine yer vermediğinden, bu dönemde geçici iş ilişkisi öğretisel tartışmalar ile şekillenmiş ve bu tartışmalar ekseninde problemler çözülmeye çalışılmıştır. Ancak zamanla Türkiye’nin Avrupa Birliğine üyelik perspektifinin netlik kazanması ve üyelik sürecinin önemli bir ayağını oluşturan yasaların birlik yasalarına uyumlaştırma sürecinin bir parçası olarak, İş Kanunu da değişmiş ve olgu olarak bize yabancı olmayan geçici iş ilişkisi ancak 4857 sayılı İş Kanunu döneminde kanun kapsamına alınmış ve yasal tanımlaması yapılmıştır. Böylece daha önce kanuni bir düzenleme olmadan uygulanan geçici iş ilişkisi, hukuki dayanağa kavuşmuştur.

Keywords: