Özet:

İki hayat varmış gibi: Biri ciddi ve saygın, diğeri ise küçük ve hoşgörüyle tahammül edilen. Şöyle deriz: “Geleceğin yetişkini, geleceğin çalışanı, geleceğin vatandaşı. Aslında bu, çocuklar için gerçek hayat ve ciddi şeyler daha sonra, çok uzak bir gelecekte başlayacak demektir”. Onların bizim yanımızda yaşamalarına nazikçe müsaade ediyoruz ama hayatımız onlarsız daha kolay olurdu. Bu yanlış! Çocuklar hemencecik kaybolmak için sürpriz sonucu ortaya çıkmadılar. Ayaküstü karşılaşabileceğimiz, basit bir gülümsemeyle ya da bir merhabayla savuşturabileceğimiz uzak bir tanıdık değiller. Çocuklar insanlığın, vatandaşlarımızın önemli bir yüzdesini oluştururlar. Daimi yoldaşlarımızdır: Daha önce vardılar, şimdi varlar ve yarın da olacaklar.

Anahtar Kelimeler: