ASOS INDEKS
Views
1
Teknolojik gelişmelerin etkisiyle değişime uğrayan ve dijitalleşen çalışma hayatında işçi, teknolojik iletişim araçları vasıtasıyla iş ile ilgili konular bakımından sürekli ulaşılabilir hale gelmiştir. İşçinin çalışma saatleri ile dinlenme saatleri iç içe geçmiş, özel hayatı ile çalışma hayatı arasındaki sınırlar giderek belirsizleşmeye başlamıştır. İşçinin karşı karşıya kaldığı bu olumsuzluklar karşısında başta Fransa ve Almanya olmak üzere bazı ülkeler, işçiye ulaşılabilir olmama hakkı olarak ifade edilen yeni bir hak tanınması yoluna gitmiş ve işçinin çalışma saatleri dışında işi ile bağlantısının kesilmesini öngörmüştür. Bu ülkelerin ardından ulaşılabilir olmama hakkını tartışmaya başlayan ve yasal zemine kavuşturan ülkelerin sayısı giderek artmış, Avrupa Birliği de bu hakkın tanınmasının gerekliliğini önemle vurgulamıştır. Türk hukukunda ise ulaşılabilir olmama hakkının tanınması bakımından henüz bir girişimde bulunulmamış, mevcut düzenlemeler çerçevesinde bu hakkın varlığından bahsedilip bahsedilmeyeceğinin tartışılmasıyla yetinilmiştir. Bu çalışmada ulaşılabilir olmama hakkına duyulan gereksinimden yola çıkılarak bu hak bakımından mevcut uluslararası düzenlemeler ortaya konulmuş, bu çerçevede hakkın Türk hukukundaki durumu ele alınarak birtakım çözüm önerileri sunulmuştur.
In the working life, which has changed and digitalized with the effect of technological developments, the worker has become constantly accessible in terms of work-related issues through technological communication tools. The working hours of the worker and the rest hours are intertwined, and the boundaries between his private life and his working life have begun to blur. In the face of these negativities faced by the worker, some countries, especially France and Germany, sought to grant the worker a new right, which is the right to disconnect, and accept that the worker be disengage from work outside of after hours. After these countries, the number of countries that started to discuss the right to disconnect and legalized it gradually increased, and the European Union emphasized the necessity of recognizing this right. In Turkish law, however, no attempt has been made to recognize the right to disconnect, and it has been contented with discussing whether the existence of this right can be mentioned within the framework of current regulations. In this study; based on the need for the right to disconnect, existing international regulations regarding this right have been put forward, and within this framework, some solution suggestions have been presented by considering the situation of the right in Turkish law.
Article Detail 
Similar Articles
Download PDF
Journal Information
Listen Paper
Cite
Print This Page
Share
Mendeley
