Görüntüleme
5
Bu çalışmada Ebüssuûd Efendi (ö. 982/1574) tarafından telif edilen Risâletün fî Bahsi’l-İzâfeti Mine’l-Kâfiye adlı risale tahkik edilerek incelenmiştir. İslam hukuku, tefsir ve dil-edebiyat alanında telif ettiği eserlerle bilinen çok yönlü bir âlim olan Ebüssuûd Efendi bu risalesinde İbnü’l-Hâcib’in (ö. 646/1249) Arap gramerine dair kaleme alınmış üç temel eserden biri olan el-Kâfiye adlı eserindeki izafet tanımını incelemektedir. Başta Abdurrahmân el-Câmî (ö. 898/1492)’nin el-Fevâidü’z-Ziyâiyye adlı eseri olmak üzere el-Kâfiye üzerine yazılan önemli şerhlerde bu tanım üzerine yapılan tartışmaları detaylı bir şekilde ele alan müellif Ebüssuûd Efendi, konuyu eleştirel bir bakış açısıyla irdelemiştir. Konunun daha iyi anlaşılması sadedinde kısa bir örnek eşliğinde fıkıh usulüne de değinen müellif, izafet tanımına yönelik tevil ve ihtimalleri de sayarak İbnü’l-Hâcib’in izafet tanımının nahiv âlimlerinin tanımına aykırı olduğu sonucuna ulaşmıştır. Çalışmanın birinci bölümünde Ebüssuûd Efendi’nin hayatı ve Arap dili alanında kaleme aldığı eserlerine kısaca değinildikten sonra, risâlenin tanıtımı, muhtevası, kaynakları, önemi, müellifin metodu ve tahkikte takip edilen yöntem hakkında bilgi verilmiştir. İkinci bölümde ise tek nüshası tespit edilen yazma eserin tahkikli metni sunulmuştur.
In this study, an analysis is carried out to criticise the treatise titled Risālah fī Bahs al-Idāfah min al-Kāfiyah which was written by Abū’l-Suʿūd Afandy (d. 982/1574) in this risālah, Abū’l-Suʿūd Afandy, one of the most famous Shaykh al-Islams of the Ottoman period and a polymath scholar known for his works on Islamic law, tafsir, and Arabic language-literature, analyzes the definition of idāfah in Ibn al-Hajib’s (d. 646/1249) al-Kāfiyah, one of the three basic works on Arabic grammar. The author, Abū’l-Suʿūd Efendī, critically examines Ibn al-Hajib’s definition of idāfah and the discussions on this definition in important commentaries on al-Kāfiyah, especially in ‘Abd al-Rahmān al-Jāmī's (d. 898/1492) al-Fawā’id al-Diyā’iyya. For a better understanding of the subject, the author also touches upon the methodology of fiqh by giving a short example, and he concludes that Ibn al-Hajib’s definition of izafah is contrary to the definition of the Arabic scholars of grammar by counting the possibility of interpretations regarding the definition of idāfah. In the first part of the study, after a brief mention of the life of Abūssuūd Efendi and his works in the field of the Arabic language, information is given about the introduction of the treatise, its content, sources, importance, the author's method and the method followed in the criticising. In the second part, the critisized text of the manuscript, of which only one copy was found out is presented.
Alan : İlahiyat
Dergi Türü : Ulusal
Makale Detay 
Benzer Makaleler
PDF Görüntüle
Dergi Bilgisi
Eseri Dinleyin
Alıntı Yap
Bu Sayfayı Yazdırın
Paylaş
Mendeley
