Özet:

Abstracten Balkanlar, Osmanlı’nın kuruluş yıllarından itabaren ayak bastığı ve sonraki dönemlerde karış karış her toprağına Türk-İslam mührünü vurduğu bir bölgedir. Türk-İslam medeniyetinin “Batı”ya açılan kapısı konumunda olan bu bölge, jeopolitik öneminin yanında, bir kültür merkezi olması açısından da oldukça büyük bir öneme sahiptir. Osmanlı’nın hakimiyeti altında kaldığı dönem daha çok Rum-ili (Rumeli), olarak zikredilen Balkanlar, o dönem yetiştirdiği sayısız devlet adamı, alim, musikişinas, hattat, nasir ve şairle Türk-İslam medeniyetine hatırı sayılır katkılarda bulunmuş bir bölgedir. Bu bölgede yetişen ve yazdığı şiirleriyle o dönemin ruhunu, “divan”ına nakşeden şairlerden biri de Niğbolulu Âhî’dir. Ömrü sıkıntılar içerisinde geçen Âhî’nin “divan”ı incelendiğinde, şiirlerinde kimsesizlik, ıstırap acı ve kederin yoğun bir şekilde dillendirildiği görülür. Bu durum, geleneksel söylem içerisinde hemen her şairde rastlanılabilcek bir özellik arzetse de ‘âh’ı âlemi tutmadan bu mahlası almayan şairin, şiirlerinde ettiği “âh”larda deruni ıstıraplarının, yalnızlığının ve kimsesizliğinin de yankılandığını söylemek mümkündür.

Anahtar Kelimeler: