Views
12
Downloands
1
Wilkie Collins’in The Woman in White (1860) adlı romanı diskurun cinsiyet üzerinden ötekileştirilmiş varlıklar üzerinde ataerkil hükmün somutlaşması olarak ele alınabilir. Kadınların metinde erkeklere kıyasla “daha az önemli” bir yer tutmasıyla bağlantılı olarak posthümanist eleştirmen Rosi Bridotti’nin tabiriyle kadınlar “gözden çıkarılabilir bedenlere” dönüştürülmüştür (Karakaş, 2014, p. 28). Erkek karakterlerin evrensel insan kavramını temsil etmesi kadın karakterlerin insan temsilini ele almada yetersiz kalmaktadır. Bundan dolayı, metindeki Anne’in hapsedilmesi ve Laura’nın zoraki evliliği eyleyici potansiyelleri ellerinden alınarak politik olarak temsil edilebilir olma statüsünden mahrum bırakılanlara karşı uygulanan epistemik ve materyal şiddet mekanizmasını göstermektedir. Bunlarla uyumlu olarak, bu çalışma ataerkil mantığın somutlaşmasının ayrımcı politikasının altını çizerek posthümanizmin feminist boyutunu arka plana alarak romandaki erkek ve kadın karakterlerin aynı derecede insan olup olmadığı sorusuna cevap arayacaktır. Buna ek olarak, bu çalışma hiyerarşik temelli ikili düşünmenin kadın kavramını tanımlarken kavramın içine dahil ettiğinden fazlasının dışarda bırakıldığını açığa çıkarmayı amaçlamaktadır. Aynı zamanda, bu çalışma kadınlar arasında kendiliğin ötekiyle diyalektik olmayan ilişkilerine dayanan bir dayanışmanın kurulmasının posthümanizmin feminist yönelimini içeren bir çözüm olarak sunulmasını sorgulayacaktır.
Wilkie Collins’s novel The Woman in White (1860) can be taken as an embodiment of patriarchal dominion over-sexualized others of the discourse. In line with women’s holding a “less than” status when compared to men in the text, they are reduced to disposable bodies in posthumanist critic Rosi Braidotti’s sense of the term. The male characters’ representation as the universal representative of the human falls short in embracing the female characters. Hence, Anne’s imprisonment and Laura’s forced marriage in the text demonstrate the working mechanism of epistemic and material violence exerted against the ones who are deprived of the politically representable status by stripping them off their agentic potentialities. In tune with these considerations, this paper aims to find an answer if male and female characters in the novel are human to the same degree against the backdrop of feminist dimensions of posthumanism by highlighting exceptionalist politics as a consolidation of patriarchal logic. By extension, this study proposes to demystify how hierarchical binary thinking excludes more than what it includes in relation to woman. The article also interrogates if a bond of solidarity among women based on nondialectical relations of the self to the other might offer a solution by instilling feminist orientations of posthumanism.
Field : Eğitim Bilimleri; Sosyal, Beşeri ve İdari Bilimler
Journal Type : Uluslararası
Article Detail 
Similar Articles
Download PDF
Journal Information
Listen Paper
Cite
Print This Page
Share
Mendeley
