Views
13
Audio Listening
1
Cinsiyetlerine bağlı olarak, insanların belirli şekillerde hareket etmeleri, konuşmaları ve davranmaları beklenir. Günümüzde robotik cihazların yaygınlaşmasıyla birlikte, insan benzeri robotlar edebi eserlerin, özellikle de mevcut teknolojiden yola çıkan ve gelecekte toplumların nasıl düzenleneceğini ya da bireylere ne tür kurallar dayatılacağını temsil eden bilim kurgu eserlerinin baş kahramanları haline geldi. Ian McEwan'ın Machines Like Me (Benim Gibi Makineler, 2019) ve Annalee Newitz'in Autonomous (Otonom, 2017) adlı eserlerinde anlatının merkezinde yer alan insansı robotların, mekanik insan üretimleri olmalarına rağmen, heteronormatif cinsiyetlere sahip olmaları ve toplumsal cinsiyet rollerini yerine getirmeleri beklenir. Benim Gibi Makineler 'deki Adam ve Eve robotlar sınırlı sayıda her işi yapacak kapasitede üretilirken, Otonom'daki Paladin askeri bir robottur. Adam görünüş olarak klişe bir erkek olarak yaratılmıştır, dolayısıyla erkek rolünü oynaması beklenir ve o da bunu başarıyla gerçekleştirir. Paladin ise herhangi bir cinsiyete ait olmadan üretilmiştir aslında omuzlarında bıçakları, gizli kalkanları ve silahları olan bir makinedir, ancak askeri alanda olması ve görünüşü nedeniyle, "kadın beynine" sahip olduğu anlaşılana kadar insanlar tarafından "erkek" olarak adlandırılır. Kadın beyni meselesi ortaya çıkınca Paladin bir kadın olarak kabul edilmiş ve toplumun kadınlık kimliği beklentilerine uymuştur. Bu çalışmada, yukarıda adı geçen romanlar cinsiyet kuramları çerçevesinden, özellikle de Judith Butler’in cinsiyet edimliliği ve Adrienne Rich’in zorunlu heteroseksüellik kavramı ışığında analiz edilecektir ve robotik bedenlerin de tıpkı insanlar gibi kültürel olarak yapılandırılmış cinsiyet rollerine uymaya zorlandıkları gözler önüne serilecektir.
With the ubiquity of robotic devices in contemporary age, human-like robots have become protagonists of literary works, especially of science fiction which extrapolates from the existing technology and represents how the societies will be arranged or what kind of rules the individuals will be imposed on in the future. In Ian McEwan’s Machines Like Me (2019) and Annalee Newitz’s Autonomous (2017) humanoids are in the center of the narrative and though being mechanical human productions, they are expected to comply with heteronormative genders and required to perform their gender roles. Adams and Eves in Machines Like Me are produced in a limited number and created as factotum, while Paladin in Autonomous is a military bot who is produced as non-binary and without any gender marker; it is basically a machine with blades on its shoulders and hidden shields and weapons, yet because of its being in the military domain and its appearance, it is referred to as “he” by the humans until it was understood that he has a “woman’s brain.” From then onwards, Paladin was accepted as a woman, and she complied with the social expectations of femininity. When these novels are read through the prism of the classical theories of gender and posthuman feminism, it is observed that just like those of human beings, bodies of robots are also compelled to perform culturally constructed gender roles. Through a comparative examination of these novels, this paper investigates how humans are unable to leave their anthropocentrism behind and how human-centered perspective functions as an entrapment for the nonhumans and thus they are required to comply with the anthropocentric understanding of gender, which is still constructed in a binary logic in regulating the lives of nonhuman entities.
Field : Eğitim Bilimleri; Sosyal, Beşeri ve İdari Bilimler
Journal Type : Uluslararası
Article Detail 
Similar Articles
Download PDF
Journal Information
Listen Paper
Cite
Print This Page
Share
Mendeley
