Özet:

Osmanlılar Hanefi fıkhın ilkelerine göre çok eşliliği kabul etmelerine rağmen klasik dönem boyunca onun kurumsal ve yasal yönlerini tartışmışlardır. 19. Yüzyılın sonlarına doğru bu tartışmalar açıkça güncel siyasi olaylarla ilişkili hale gelmiştir. Yazarlar poligamiyi Avrupa’daki evlenme ve boşanma oranlarına, Afrika’daki Protestan misyonerlerin faaliyetlerine atıfta bulunarak ve İslam’ın Batı üzerindeki medeni üstünlüğüne olan inançlarıyla ya savundular ya da karşı çıktılar. Poligami sadece modern siyaset vasıtasıyla değil, bir bakıma Müslümanların dinî polemikleri etrafında da tartışıldı. 1898 yılında üç yenilikçi yazar, Fatma Âliye, hukukçu Mahmud Es‘ad ve Rusyalı Müslüman eğitmen ve yenilikçi İsmail Gasprinskii bu sorunları Malûmât adlı dergide tartıştı. Bu kişiler Ta‘addüd-i Zevcât’a Zeyl olarak adlandırılan aralarındaki yazışmalarda poligamiyi yenilikçi politik reformla, Avrupa sömürgeciliğiyle, kapitülasyon anlaşmalarıyla ve uluslararası ticaretle ilişkilendirerek tartıştılar. Ayrıca Hristiyanlık karşıtı dinî polemiklerden argümanlar da kullandılar. Söz konusu yazarlar, din ile iç içe geçmiş bu sorunları tartışırken İslam'la uyumlu bir Osmanlı yenilik düşüncesi tanımlayan II. Abdülhamid dönemi söylemini kullandılar.