Özet:

Çalışmanın temel amacı, “Machiavelli örneği”nin modern düşüncenin yol açmış olduğu bir sonuç olduğunu göstermektir. Hatta eğer Aydınlanma düşüncesi ve Machivellici düşünce arasındaki ilişki çok bariz bir şekilde görülebilir olsaydı, bu ikisinin bir döngüsellik içinde çift-yönlü olarak birbirlerini etkiledikleri gerçeği itiraf edilmek zorunda olurdu. Leo Strauss bu konuda, Aristoteles ve Platon gibi klasiklerin başını çektiği klasik politik felsefe geleneğinin ayırıcı özelliğinin, onun, “politik yaşam”a bağlı olması olduğunu iddia etmektedir. Buna bağlı olarak bu fenomenin, klasik ve politik felsefe gelenekleri arasında bir ayrışma noktası olduğu söylenebilir. Peki bu ayrışma noktası olan “politik yaşam” sözcük grubu ne ifade etmektedir? “Politik yaşam” tamlaması insan ırkına haz veya acı nesnelerini sağlaması konusunda yardımcı olan bir fenomeni imlemektedir. Machiavellinin “politik yaşam” olarak belirlediği yapı, bunlara ek olarak ve örtük olarak, “geleneksel” olarak yapılagelen ananevari ritüellerin politik yaşamda tasfiyesini konu almaktadır. Ancak Machiavellici girişimin asıl en büyük özelliği politik felsefe ve politika biliminin problemi olan ve bahsetmiş olduğu bilgi türünün, düşüncenin ve kültürün temel bileşenlerinden olduğunu söylemesidir.

Anahtar Kelimeler: