Özet:

İmam Ebû Mansûr Muhammed el-Mâtürîdî, Hanefi Mezhebininönemli fakihleri arasında yer alır. Aynı zamanda o, adıyla anılan bir mezhebin İmamı kabul edilecek kadar Akaid ve Kelam ilimlerine vakıftır. Diğer İslam ilimlerinde de gayet yüksek bir mertebeye sahip olan Mâtürîdî’nin Te’vîlâtü’lKur’ân adlı bir tefsiri bulunmaktadır. Dirayet tefsirinin ilk ve önemli temsilcilerinden olan bu eserinde o, ayetleri açıklarken mesnetsiz hareket etmemekte, belli bir nizam ve tertip içerisinde birtakım veri kaynaklarından yararlanmaktadır. Biz bu kaynakları, biri dahili (zorunlu, zaruri, birincil), diğeri harici (gerekli, tali, ikincil) olmak üzere ikiye ayırabiliriz. Kur’an’ın Kur’anla, sünnetle, Arap lügatiyle, nüzul sebepleriyle, yazım ve kıraat farklılıklarıyla tefsiri dahili kaynakları oluşturmaktadır. Harici kaynaklar ise, Arap Edebiyatı ve Belâgatinden, sahabe kavillerinden, tâbiînin ve diğer ulemanın fikirlerinden, mezheplerin görüşlerinden, örf ve gelenekten ve İsrâîlî rivayetlerden meydana gelmektedir. Tefsir geleneğinde bunlar müfessirlerin çoğu tarafından başvurulan veri kaynakları arasında yer almaktadır. Bu makalenin konusu, Mâtürîdî’nin atıfta bulunduğu bu veri kaynaklarını ortaya koymaktan ibarettir

Anahtar Kelimeler: