Özet:

Antik Yunan düşüncesinin, hocası Platon’la birlikte kurucusu olarak bilinen Aristoteles’in ahlak düşüncesi, Platon’a karşı kendisinin kurmaya çalıştığı yeni bir felsefe anlayışının sonucudur. Bu karşı çıkışın bir sonucu olarak Aristoteles, hocasının ahlak, insan eylemi ve iyinin ne olduğuna ilişkin görüşlerinden oldukça farklı bir ahlak fikri geliştirir. Aristoteles’te ahlak, daha çok insan ruhunda temel bazı huy ve alışkanlıkların nasıl meydana getirileceğiyle alakalıdır. Bu anlamda insan eyleminin ahlakiliği, kişinin her bir eylem bağlamı içinde doğru olanı seçmesi ve gerçekleştirmesi ile ilişkilidir. Bununla birlikte, teleolojik bir doğa ve dünya görüşüne bağlı olan ve fiziksel olanı da bu teleolojik yapı içinde açıklayan Aristoteles’in insani eyleme ve onun ahlakiliğine bakışını da bu bağlamda değerlendirmek gerekir. Bu anlamda onun ahlak düşüncesi, onun fiziksel gerçekliğe ilişkin daha büyük sistemiyle birlikte düşünülmelidir. Dolayısıyla Aristoteles’te insan eyleminin ahlakiliği, bu teleolojik sistem içinde, insan için “iyi” olanın ne olduğunun belirlenmesiyle yakından ilişkilidir. Bu doğrultuda, bu çalışmada Aristoteles’in insan eylemi, iyi ve erdemlilik üzerine düşünceleri bağlamında ahlaki eylemi nasıl temellendirdiği ele alınacak, onun ahlak düşüncesinin temel bazı kavramlarına değinilecektir.

Anahtar Kelimeler: