Özet:

J.Calvin, Tesniye metinlerinin yeni ekonomik gerçeklere kesinlikle uygulanamayacağını anlamış ve mal olarak alınan veya tüketim için kullanılan borçlanma ile üretim için alınan borçlar arasında çok önemli bir ayrım yapmıştır. Bunlardan ilki, borç- lunun geçimi için yardım maksatlı olduğu ve verimsiz şeylere harcandığı için, tazmini için alacaklıya yetki vermiyordu. Zira fakir insanlar kendi özel tüketimi için borç para almaktaydılar. İş borçları olarak adlandırılan ikinci borçlanma halinde ise, borçlu kendi işine katarak bundan bir kazanç sağlayabilmekte olduğundan, bunu tazmin etmesine veya ödülünü vermesine izin verilebilirdi. Calvin, Eski ve Yeni Ahit metinlerinin faiz karşılığı borçlanma ile gerçekten yalnızca ilk şekliyle ilgilenmiş olduğuna dikkatleri çekmesinde tamamıyla haklıydı. Bu nedenle Calvin, fakir insanlardan alınan faizi kınayan önceki hukukçuların kullandığı Eski ve Yeni Ahit metinlerini tamamıyla ve açıkça bir kenara iterek geçersiz saymamıştır.

Anahtar Kelimeler: