Özet:

Amaç: Bu in vitro çalışmanın amacı bir oksalat hassasiyet gidericinin, farklı adeziv prosedürlerle dentin dokusuna uygulanan bir rezin kompozitin uzun dönem bağlanma dayanımı (3 yıl) üzerine etkisinin değerlendirilmesidir.Gereç ve Yöntemler: Kırk adet çekilmiş insan molar dişi bukkal yüzeyleri açıkta kalacak biçimde, akrilik bloklara yerleştirilmiştir. Dişlerin bukkal yüzeyleri, düzgün dentin yüzeyi elde edilene kadar aşındırılmıştır. Örnekler, rastgele dört gruba ayrılmıştır (n=10). Grup 1: %32 fosforik asit (Uni-etch), Oksalat hassasiyet giderici (BisBlock), asitle ve yıka adeziv (One Step Plus) uygulaması. Grup 2: Oksalat hassasiyet giderici, kendinden asitli adeziv (Tyrian Spe+One Step Plus) uygulaması. Grup 3: %32 fosforik asit, asitle ve yıka adeziv uygulaması. Grup 4: kendinden asitli adeziv uygulaması. Yüzey hazırlığı işlemlerinin ardından, dentin yüzeylerine yerleştirilmiş teflon tüpler (4x2 mm) hibrit rezin kompozit (TPH Spectrum) ile doldurulmuştur. Distile suda 3 sene süren bekleme periyodunun ardından örneklere, makaslama bağlanma dayanım testi uygulanmıştır. Veriler, Kruskall-Wallis testi ve Conover metodu ile istatistiksel olarak analiz edilmiştir.Bulgular: Kendinden asitli adeziv öncesi uygulanan oksalat hassasiyet giderici (Grup 2) bağlanma dayanımını istatistiksel olarak anlamlı derecede düşürmüştür (p < 0,05). Grup 1, Grup 3 ve Grup 4 arasında istatistiksel olarak anlamlı bir farklılık gözlenmemiştir.Sonuç: Oksalat hassasiyet giderici uygulaması kendinden asitli adezivlerin dentin dokusuna uzun dönem bağlanma dayanımını negatif olarak etkileyebilir.

Anahtar Kelimeler: