Özet:

Bu makalede, antik Yunan tragedya yazarı Sofokles’in Antigone oyununun Martin Heidegger tarafından nasıl yorumlandığı incelemekte, Antigone’nin poetik ethos’u mekânsallığı bakımından ele alınmaktadır. Kreon tarafından Antigone’nin Polynices için uygun bir cenaze töreni düzenlenmesini yasaklayan hükmüne Antigone’nin karşı çıkması, Antigone’nin insanlar ve tanrılar arasında şairane bir tarzda var olması ve ikamet etmesi çerçevesinde tartışılmaktadır. Böylelikle, şairane bir biçimde ikamet etmenin ne anlama geldiği meselesi, Antigone’nin polis ile olan ilişkisi dahilinde temellendirilmektedir. Makalenin iki temel savı şunlardır: 1) Antigone Heidegger’in topolojik bakış açısıyla, ikamet etme-mesken edinme kavramları etrafında okunduğunda, ontoloji ve etik arasında var olduğu düşünülen keskin bir ayrımın problematik yönleri kavranabilir. 2) Şairane bir şekilde ikamet etmek ve yaşamak düşüncesi, insan varoluşunun uzamsal-zamansal sınırlarıyla bir yüzleşme anlamına gelmekte, bu da varlık-eylem ikileminden uzaklaşarak, insanın dünyadaki yerinin daha kapsayıcı bir şekilde düşünülmesini gerektirmektedir.

Anahtar Kelimeler: