Özet:

Dinî ilimlerin her allanında Kur’an’ı Kerim’den sonra ikinci kaynak şüphesiz hadislerdir. Hadisler, özellikle tasavvuf ehlinin yaşayış ve fikirlerinde önemli bir temel teşkil etmektedir. Tasavvuf ehli olan müellifler eskiden bu yana eserlerine hadislere yaygın bir şekilde yer vermişlerdir. Bu da ister istemez tasavvufla hadis arasında yakın bir ilişki meydana getirmiştir. Nevar ki tasavvuf ehli olan âlimler, ağırlıklı olarak insanları irşat etmek ve nasihat amacıyla hadisleri ele aldıklarından hadis rivayeti konusunda mu-haddisler kadar senet ve metin üzerinde pek durmamışlar ve hadis ilimleri noktasında onlar gibi titizlik göstermemiş-lerdir. Çünkü muhaddisler, tasavvuf ehli gibi hadisleri irşat vesilesi görüp nasihat amacıyla rivayet etmemişlerdir. Onlar daha çok Hz Peygamber’den veya Sahabîlerden gelen hadis-leri, hadis usulü kriterlerine tabi tutup hadisin doğru bir şekilde gelip gelmediği ve derece bakımından sahih, hasen veya zayıf olup olmadığı gibi hükümleri ortaya koyma ama-cıyla rivayet etmişlerdir. Hal böyle olunca da mutasavvıfların bir kısmının eserlerinde zayıf ya da mevzû hadisler yer almıştır. Eserlerinde Regâib gecesinde kılınan namaza dair olan hadis vb. rivayetlere yer veren meşhur mütasavvıf İmam Gazzâlî (öl. 505/1111) ve Ebû Tâlib el-Mekkî, (öl. 386/996) hadisçiler tarafından eleştirilmişlerdir. Bu çaılşmada bu konu bağlamında müetsavvıf âlimler ile hadisçilerin hadis ve hadis ilimlerine yaklaşım biçimlerini ele almaya çalışacağız.

Anahtar Kelimeler: