Özet:

Amaç: Kinezyofobi, yaralanmaya yatkınlık inanışına bağlı olan irrasyonel bir korkudur. Daha düşük fiziksel aktivite seviyeleri ile ilişkilidir. İşitme kaybı tanısı koymak kinezyofobiye yol açabilir.  Yöntem: Çalışma vaka-kontrol çalışması olarak planlanmıştır. Yaşları 40-76 arasında, işitme kaybı olan 70’i hasta ve 35’i sağlıklı toplamda 105 kişi çalışmaya alınmıştır. Tüm katılımcıların sosyodemografik verileri kaydedilmiştir. Yaşam kalitesini değerlendirmek için Dünya Sağlık Örgütü Yaşam Kalitesi Ölçeği kısa formu (WHOQOL-bref); kinezyofobiyi değerlendirmek için Tampa Kinezyofobi Skalası (TKS) kullanılmıştır. İşitme yetersizliği olan hastalara işitme testi ölçümleri yapılmıştır (hava ve kemik). Hava yolu sonuçları dikkate alınmıştır. Bulgular: Her iki grup yaş, Beden Kütle İndeksi (BKİ), eğitim ve medeni durum açısından benzerdir (p=0.64/0.06/0.08/0.83). WHOQOL-bref anketinin fiziksel sağlık skoru bileşeni çalışma grubunda anlamlı olarak düşüktür (p=0,006). Diğer alt parametreler (genel sağlık, psikolojik sağlık, sosyal ve çevresel ilişkiler) benzer idi. TKS sonuçları arasında fark yoktu (p =0.76). Çalışma grubundaki ortalama işitme frekansları (sağ/sol) TKS ile korelasyon göstermiştir (p=0.029, r=0.319). Çalışma grubunda TKS ile WHOQOL-bref (p=0.00, r=-0,64)  negatif korelasyon göstermiştir. Sonuç: İşitme kaybı olan bireylerin yaş ve BKİ ile eşleştirilmiş sağlıklı bireylere göre daha yüksek kinezyofobi ve daha düşük fiziksel sağlık skor düzeyleri vardır. Kinezyofobi bu popülasyonda yaşam kalitesini etkileyebilir.

Anahtar Kelimeler: