Özet:

Asli anlamda “Yeni”den bahsettiğimizde, “moda olan”a ya da acemi bir bakış için “yeni fark edilmiş olan”a değil; felsefe ve bilim tarihinde açığa çıkan kopuşları üreten yıkıcı bir unsura işaret ederiz. Geleneğin dilini konuşan felsefe, artık düşünceyi boğmaya, onu çıkışsız bırakmaya, diğer bir deyişle nihilizmin kucağına terk etmeye başladığında; Yeni, geleneği karşısına alarak, onun yarattığı boğucu çerçeveyi dağıtmak adına, yıkıcı bir unsur olarak açığa çıkar. Bu çalışmada ilkin, Kant’ı böylesi bir Yeni’yi ortaya koymaya iten geleneğin yarattığı çıkışsızlığı açığa çıkaracağım. Ardından, Kant’ın söz konusu çıkışsızlığın içinde bir “çıkış” olarak geliştirdiği eleştirisinin, neden “asli anlamda yeni olan” olarak değerlendirilebileceğini ve bu Yeni’nin de nasıl olup da kendini bir “sınır” olarak gösterdiğini ortaya koyacağım. Son olarak da, Kant’ın teorik felsefesinde kendini bir sınır olarak gösteren Yeni’nin, gelecekteki potansiyel bir Yeni’ye ne bakımdan izin verip ne bakımdan onun önüne geçiyor olabileceğini ortaya koyacağım.

Anahtar Kelimeler: