Özet:

Etbâu’t-Tâbiîn dönemi özelinde zamanın önde gelen alimlerinden özellikle fakihlerinin sünnet anlayışları noktasında bakıldığı zaman hem kavram olarak hem de mahiyet itibariyle farklılık arz ettiği görülecektir. Sahâbe döneminde Hz. Peygamber (a.s)’in söz ve uygulamaları, Tâbiûn döneminde ise hem Resûlullah (a.s)’ın hem de bazı âlimler tarafından Sahâbenin kavil ve uygulamaları için kullanılan sünnet kavramı bu dönemde de aynı şekilde kullanılmaya devam etmiştir. Ayrıca bütün bunların yanında farklı anlamlarda da kullanılmıştır. Öte yandan bu dönemde Sünnet kavramının mutlak zikrinde bundan kastın Resûlullahın sünneti mi, sahâbe kavli mi, yoksa tâbiûn fetvaları mı olduğu noktasında da bir takım ihtilaflar da söz konusu olmuştur. Sünnetin kapsamına giren şeyler hususunda da bazı ihtilafların olduğu görülmüştür. Yine dönem alimlerinin tartıştığı ve özellikle delil olup olmama yönüyle aralarında ihtilafa sebep olan Sahâbe kavli, Tâbiûn fetvası, Haberi vâhitler, Mürsel hadis, Hadisin sübutu, Sünnetin rivayet aşamasında sika ravinin rolü, Sünnetin vahiyle alakası ve Amel-i ehl-i Medine gibi hususlar da izah edilmeye çalışılmıştır. Sünnet kavramı anlayış açısından bir bütün olarak değerlendirildiğinde ise kapsamının önceki dönemlere kıyasla genişleyerek devam ettiği görülmektedir. Ayrıca bu dönemin sünnet anlayışında Ehl-i Hadis ve Ehl-i Re’y diye adlandırılan ekollerin etkisinin olduğu da görülmektedir.

Anahtar Kelimeler: