Özet:

Klasik anlatı yapısını kullanan popüler filmler, seyircinin gözü önünde sadece bir gerçek olarak akıp gitmekle kalmaz, aynı zamanda seyirciyi bu gerçeğin içine hapseder. Seyirci kendisine sunulanların gerçeklik yanılsamasıyla bu filmlerin kendi gerçek dünyalarına katılır. Buna karşın, modern anlatı sineması izlenilenin sadece kurmaca olduğunu seyirciye hatırlattığı gibi, bu kurgusal gerçek dünyaya kapılmamak gerektiğine dair mesajları bünyesinde barındırır. Kimi zaman gerçeği olduğu gibi aktarma çabasında olan modern anlatı temelli filmler, bazen bilinen gerçekliğin de farklı algılanması gerektiğine dair öyküler sunar. Bunlardan biri de Michelangelo Antonioni imzalı ‘Blow-Up (Cinayeti Gördüm, 1966)’ filmidir. Çalışma bu filmden hareketle, gerçekliğin kırılganlığı üzerine bir yorum getirmeyi amaçlamaktadır. Bu amaçla, ‘Blow-Up’ filmindeki göstergeler semiyotik yöntem aracılığıyla çözümlenmiş ve gerçekliğin bozulan, yamulan, değişen vb. yönleri üzerine bir düşünce üretilmeye çalışılmıştır. Böylece mikro düzeyde filmsel gerçeklikten yola çıkan araştırma, makro düzeyde gerçekliğe karşı nasıl bir bakış açısıyla yaklaşılması gerektiği ve bunda göstergelerin ne derece etkili olduğuna dair bazı düşünceler ortaya koymaya çalışmıştır.  

Anahtar Kelimeler: