Abstract:

Modernleşme süreci batı özelinde ortaya çıkmış ama batı ile sınırlanamayacak bir süreçtir. Bu süreç yeni bir insan modeli ile birlikte yeni bir toplum tipini getirmiş gözükmektedir. Bu süreçle birlikte geleneksel aile düzeni yerini çekirdek aile tipine bırakmış, mekân algısında değişimler ortaya çıkmış, geleneksel değerlerden bağımsızlaşma eğilimindeki bireyin bakışı mekân algısına da yansımıştır. Yaşlanma dönemi bu süreçle birlikte bir probleme dönüşmüştür. Geleneksel toplumda kendi sosyal ortamı içerisinde varlığını sürdüren yaşlılar bu dönemde bir taraftan yeni imkânlara kavuşurken, toplumsal hayatın dışına itilmekle, mananın yitimiyle istenmeyen bireylere dönüşmekle, yalnızlaşmakla, aile ortamı dışına çıkarak kültür aktarıcısı rolünü yitirmekle baş başa kalmıştır. Huzurevi bakımevi gibi kurumlar bunun tipik bir göstergesi olmuştur. Zihniyet oluşturucu, değer üretici, sosyalleşmeye teşvik edici ilkeleriyle dinler yaşlanma döneminde hala fertler için önemli bir müracaat alanı olmaya devam etmektedirler. Din, hayatının sonbaharını yaşayan fertlere psikolojik destek sunan, ibadetler aracılığıyla sosyalleşmeyi devam ettiren ve sahip olduğu diğer ilkelerle bireysel ve toplumsal rolünü eksiksiz yapmaya devam eden bir kurumdur. Bu bağlamda yaşlıların baş etme süreçlerinde, yalnızlık duygularını azaltmada, boş zaman uğraşılarını şekillendirmede, kuşaklar arası iletişimde etkili olmaktadır. Böylelikle modern bakışın aksine geleneksel hala önemli bir müracaat olmaya da devam etmektedir. Bu da bize modern düşünceyle hayatımıza giren değerlerin yeniden sorgulanması gerektiğini telkin eder.

Keywords: