Görüntüleme
147
İndirme
24
Tanzimat öncesi Türk edebiyatında çok nadir ve sistemsiz şekilde kullanılan noktalama işaretleri yaziyâ ses ve anlam katma noktasında önemli bir görev üstlenir. Noktalama işaretleri Avrupa'da yaygınlaştıktan çok sonra Şinasi’nin Şair Evlenmesi (1860) adlı oyununda kullandığı birkaç işaret ile edebiyatımıza girmiştir. Noktalama işaretlerinin kullanımı yaygınlaştıkça bunlara dair teorik bilgi vermek için de metinler yazılmıştır. Bu metinlerin başında ise Şemsettin Sami’nin Usûl-i Tenkīt ve Tertip (1886) adlı eseri gelmektedir. Bunun haricinde Hakkı Baha (Pars)’ın da 1327’de yayımladığı Usûl-i Tenkīt adlı eserinde noktalama işaretlerinin kullanımı hakkında bilgi verilmektedir. Yapılan araştırmalar sonucunda hem noktalama işaretlerinin kullanımı hem de noktalama işaretlerinin ele alınmasıyla ilgili çalışmalarda Hakkı Baha’nın bu eserine değinilmediği görülmüştür. Makalemizde Hakkı Baha’nın adı geçen eseri incelenmiş ve metin Latinize edilmiştir. Bu yolla da noktalama işaretlerinin tarihçesiyle ilgili literatüre kaynak sağlanmıştır.
The pointing signs used very rarely and systematically in pre-Tanzimat Turkish literature take an important role in the pointing of sound and meaning. Long after the pointing signs spread in Europe, it has entered our literature with a few signs that Shinasi used in the game Poet's Marriage (1860). As the use of point marks becomes widespread, the texts are also written to provide theoretical information about them. In the beginning of these texts, the work of Shemsettin Sami’s Usûl-i Tenkīt and Tertip (1886) comes. In addition to this, the work Usûl-i Tenkīt, which was published in 1327 by Haki Baha (Pars), provides information about the use of pointing signs. The results of the research have shown that both the use of pointing signs and the study of pointing signs has not been referred to this work by Haki Baha. In our article, the work named Right Bahá’u’lláh has been studied and the text has been latinized. This is also a source of literature related to the history of the pointing signs.
Punctuation marks, which were used very rarely and without system in Turkish literature before Tanzimat, play an important role in adding sound and meaning to the text.Long after the punctuation became widespread in Europe, it entered our literature with a few signs that Şinasi used in his play The Poetry Marriage (1860). As the usage increased, texts were written to give theoretical information about them. Şemsettin Sami's work Usûl-i Tenkīt and Tertip (1886) is a prominent one among the leading texts. In addition, in Usûl-i Tenkīt, which is a work by Hakkı Baha (Pars) published in 1327, information on the use of punctuation marks is given. In researches, it was seen that Hakkı Baha was not mentioned in studies on both the use of punctuation marks and those related to the handling of punctuation marks. In this context, this work of Hakkı Baha was examined in our article and the text was Latinized and hence a source was provided for the literature on the history of punctuation
Dergi Türü : Uluslararası
Makale Detay 
Benzer Makaleler
PDF Görüntüle
Dergi Bilgisi
Eseri Dinleyin
Alıntı Yap
Bu Sayfayı Yazdırın
Paylaş
Mendeley
