Özet:

Şerife Ağarı, Risâle-i İ‘tikâdiyye, Kitabevi Yayınları, İstanbul 2020. (Tanıtma Yazısı) Klasik edebiyatta mevcut olan tercüme geleneğine ve örneklerine bakıldığında günümüzdekinden çok farklı bir anlayışla karşılaşılmaktadır. Bu edebiyatta “[t]ercüme edilen eserin ne kadarına sadık kalınacağı, ne kadarının yeniden yazılacağı, hangi bölümlerin tercüme edilip hangi bölümlerin çıkarılacağı şairin inisiyatifindedir” (9). Dolayısıyla bu anlayışla eser vermiş müellifler ve şairler, kaynak esere tam bir sadakatle yapılan çevirilerden çok, telife yakın tercümeler kaleme almışlardır. Neyin tercüme edileceği ise daha ziyade okur kitlesinden gelen taleplere bağlıdır. Akâidnâme adı verilen, itikadî meseleleri ele alan ve Türk milletinin teveccühüne mazhar olan eserler de böyle bir talebin neticesinde pek çok tercüme faaliyetinin mevzuu olmuştur. Şerife Ağarı’nın yayına hazırladığı Risale-i İ‘tikadiyye de bu tarz bir mensur akâidnâmenin manzum tercümesidir. Klasik edebiyatın kendisine mahsus ve en mühim hususiyetlerinden birisi, nazmın nesre tercih edilmesidir. İlmî mahiyetteki mensur bir eserin tercüme edilirken manzum hale getirilmesi de bunun bir tezahürüdür. Böyle bir tercihin pek çok sebebi olsa da en görünür olanı kafiyeli ve ahenkli olan nazmın, ezberi daha kolay hale getiriyor olmasıdır. Hele de akâidnâmenin bir Müslümanın mutlaka bilmesi gereken itikadî meseleleri ihtiva eden bir eser olduğu düşünülecek olursa akılda kalıcılığın ne kadar ehemmiyetli olduğu anlaşılacaktır. Dolayısıyla müellif de söz konusu eseri tercüme ederken bu anlayışla hareket etmiş ve hatta eserinde de bunu açıkça belirtmiştir: “Diledi Türkî dilince bu fakîr/ Nazm ide hıfz itmesi ola yesîr” (14).

Anahtar Kelimeler: