Özet:

Alasdair MacIntyre, modern ahlakı duygucu karaktere sahip olmakla eleştirir ve merkez eseri Erdem Peşinde’de bu ahlaka içerik kazandıran temel şahsiyet olarak David Hume’a işaret eder. MacIntyre’a göre Hume’un ve sonrasında onun etkisiyle gelişen duygucu ahlak felsefesi, genelde klasik ahlak geleneğine, özelde ise Aristoteles ahlak felsefesine temel zıtlıklar içerir. Ancak MacIntyre, bir taraftan bu zıtlığın Erdem Peşinde kitabında altını çizerken, diğer yandan Erdem Peşinde dışındaki -özellikle sonraki- yazılarında Hume ve Aristoteles’i ahlakın nasıl anlaşılması gerektiği noktasında benzer bakış açılarına sahip olarak bir araya getirir. Bu durum, MacIntyre’ın Hume yorumunu, görünüşte birbirini dışlayan bu anlama şekillerine işaret eden, iki farklı bakışla ele alınması gerekliliğini ortaya çıkarır. Bu makale, bu iki bakma şeklini bir araya getirerek, MacIntyre’ın Hume’u modern duyguculuk içerisinde konumlandırmasına dair bütünlüklü bir kavrayışı ortaya çıkarmayı amaçlamaktadır.

Anahtar Kelimeler: