Abstract:

Araştırmanın amacı, kamu çalışanlarının serbest zaman engelleri ve yaşam tatmini düzeylerinin farklı değişkenlere göre incelemektedir. Bu amaç doğrultusunda amaçlı örnekleme yöntemiyle seçilmiş olan 150 (%68,2) “Erkek” ve 70 (%31,8) “Kadın” olmak üzere toplam 220 kamu çalışanı çalışmaya gönüllü olarak katılmıştır. Araştırmada tarama modeli kullanılmıştır. Araştırmanın örneklemini, İstanbul Avcılar belediyesinde çalışanlar oluşturmaktadır. Araştırmada veri toplama aracı olarak, araştırmacı tarafından hazırlanmış kişisel bilgi formuna ek olarak, katılımcıların serbest zaman engellerini belirlemek için Alexandris ve Carroll. (1997) tarafından geliştirilen, Karaküçük ve Gürbüz (2007) tarafından Türkçe’ ye uyarlanan “Boş Zaman Engelleri Ölçeği”, Diener ve ark., (1985) tarafından geliştirilen, Durak ve ark., (2010) tarafından Türkçe ’ye uyarlanan “Yaşam Tatmini Ölçeği” kullanılmıştır. Katılımcıların kişisel bilgilerinin dağılımlarının belirlenmesi için yüzde (%) ve frekans yöntemleri; verilerin normal dağılıma sahip olup olmadığının belirlenmesi için Shapiro Wilks normallik testi uygulanmış ve bunun neticesinde verilerin non-parametrik test koşullarına uygun olduğunun anlaşılmasından sonra anlamlı farklılıkların belirlenmesi için Mann-Whitney U ve Kruskall Wallis testleri uygulanmıştır. Cinsiyet değişkenine göre boş zaman engelleri ölçeğinin “Birey Psikolojisi” ve “İlgi Eksikliği” alt boyutlarında anlamlı farklılık tespit edilmiştir (p<0.05).  Aylık gelire göre boş zaman engelleri ölçeğinin alt boyutlarında anlamlı farklılık rastlanmamıştır (p>0.05). Araştırmaya katılan bireylerin cinsiyetlerine göre yaşam tatmini düzeylerinde anlamlı farklılık rastlanmazken (p>0.05), Aylık gelire göre yaşam tatmini düzeylerinde anlamlı farklılık tespit edilmiştir (p<0.05).  Sonuç olarak, katılımcıların cinsiyetlerine göre boş zaman engelleri arasında “Birey Psikolojisi” ve “İlgi Eksikliği” alt boyutunda farklılık görülürken, katılımcıların aylık gelirleri arttıkça yaşam tatminlerinin arttığı sonucuna varılabilir.

Keywords: